Daar stond een toneelvoorstelling op het programma.
De titel 'een rugzakje verdriet' maakte ons eerder deze week alvast benieuwd naar de inhoud van deze voorstelling.
Maandag vertelde de juf ons dat Lisa, een meisje van 6, een machine ontworpen had. Een machine die alle verdriet van de hele wereld heel snel zou kunnen oplossen.
Wij mochten alvast aan de slag en tekenden hoe deze machine er volgens ons zou kunnen uitzien.
Hoe de machine van Lisa eruit zag kwamen we tijdens de voorstelling te weten.
Een rugzakje verdriet
Een
mens verzamelt wat in een mensenleven,
verhalen vooral. Meer nog, een mens ís zijn verzameling verhalen.
Zelfs
Lisa,
nog maar 6, heeft al zoveel verhalen verzameld dat zij ze amper nog
dragen kan. Haar gigantische reiskoffer
zit vol. Haar sportzak zit vol. Zelfs haar zwempak kan er niet meer
bij. Haar boekentas? Bomvol.
De aktentas van haar papa, een aktentas met nummerslot, helemaal vol.
De hele scène staat vol met plastic zakken.
Allemaal
vol verhalen.
Verhalen over verdriet. Lisa verzamelt ze, want ze is een
verdriet-dokter. Dokter Rietje Verdrietje noemt ze zichzelf.
Lisa
lost alle verdriet op en maakt de wereld weer vrolijk. Dat kan ze
als geen ander!
Maar
dan is er dat ene rugzakje,
haar rugzakje verdriet. Niemand weet precies wat er in dat rugzakje
zit. Zou het vol tranen
zitten? Zou iemand haar alsjeblieft willen helpen dragen, zodat alles
een beetje lichter
wordt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten